IN MEMORIAM JAN KOOPMANS 1955 – 2015

Jan Koopmans was een sociaal democraat in hart en nieren. Het zat gewoon in zijn DNA. Ook was hij een zeer principieel mens, maar wel met respect voor de mening van anderen.

Hij behaalde fluitend zijn ULO-diploma en besloot desondanks toch vrachtwagenchauffeur te worden en niet verder te studeren. Dit was een bewuste keuze. Al snel kwam hij bij vakbond FNV Bondgenoten terecht, waar hij zich vol overgave inzette voor mensen die in hun werk geconfronteerd werden met diverse problemen. Hij bekwaamde zich meer en meer en menig werkgever zal zich Jan herinneren als een dossiertijger die opkwam voor de belangen van tal van werknemers.

Voor mij en velen die hem persoonlijk gekend hebben zal Jan altijd in herinnering blijven als “de academicus” die opkwam voor de belangen van de gewone man of vrouw, want belezen was hij.

In april 1994 werd Jan gekozen tot PvdA-raadslid in de gemeente Beesel en ook hier was zijn ster rijzende. Niet omdat hijzelf zo graag op de voorgrond trad, maar omdat de lokale PvdA en de toekomstige coalitiepartner zich bewust waren van het feit dat in deze markante goedlachse persoonlijkheid veel talent schuilging.

In 2002 werd Jan gekozen tot wethouder van de gemeente Beesel, welke functie hij bekleedde tot 2010. Toen hij in 2002 aantrad als wethouder woei er een verfrissende wind door het gemeentehuis van Beesel. Jan had een eigen stijl. Hij was wars van dikdoenerij, rangen en standen. Daar moesten sommigen toch even aan wennen, maar de meesten ervoeren dit als uiterst plezierig. Met tomeloze inzet, gekleed in colbert én spijkerbroek, ging hij deze nieuwe uitdaging aan. Op straat sprak hij jip-en-janneketaal en op het werk boog hij zich over zeer complexe zaken. Tijdens zijn wethoudersperiode ontstond er op enig moment een deukje in  de verhouding tussen de PvdA-wethouder en de plaatselijke afdeling van de PvdA. Men wilde heel graag een jongerencentrum in onze gemeente gerealiseerd zien en niet iedere partijgenoot was ervan overtuigd dat de wethouder zich voldoende inspande om dit van de grond te krijgen. Binnen een democratisch stelsel worden beslissingen  door een meerderheid genomen en ook Jan moest zich daarbij neerleggen. Jan stond mede aan de wieg van de WMO-raad en naar aanloop van het huidige gezondheidscentrum “Pro Vita” voerde hij gesprekken met de ziekenhuizen uit de regio om dit project van de grond te krijgen. Na de gemeentelijke verkiezingen in maart 2010, die voor de lokale PvdA slecht uitpakten, moest hij helaas het stokje overdragen aan zijn opvolger. Dit deed natuurlijk pijn. Ook was hij zeer begaan met de mensen die een verblijfstatus hadden gekregen en met name de mensen afkomstig uit Azië sloot hij in zijn hart. Tussen alle dagelijkse beslommeringen door probeerde hij altijd een gaatje in zijn agenda te vinden om deze mensen te begeleiden. Schoffelen in zijn tuin was bijna een onmogelijke zaak voor hem, want er kwam altijd wel een inwoner langs met een (hulp-)vraag. Jarenlang vertegenwoordigde hij onze afdeling als afgevaardigde voor het Gewest en in campagnetijd – waar haalde hij toch de tijd (energie) vandaan – verzorgde hij de inkoop van de bekende rode rozen en ging hij in zijn spaarzame vrije uurtjes samen met ons campagneteam op pad om posters te plakken en sandwichborden te plaatsen. Ook schroomde hij niet om af en toe de PvdA een spiegel voor te houden. Een praatje van 10 minuten mondde al gauw uit in een kritisch gesprek van drie kwartier. In het verkiezingsjaar 2010 snapte een deel van onze allochtone inwoners niet dat Jan onderaan de PvdA-lijst stond. Hij was toch onze wethouder! Uiteindelijk kwam dit de PvdA Beesel-Reuver duur te staan.

Jan was ook vele jaren als vrijwilliger actief binnen het kwalitatieve waterbeheer van openlucht-zwembad “De Bercken”. Hij verrichtte deze taken zeer nauwgezet en meestal in het weekend.

Daarnaast was hij ook nog voorzitter van het bestuur COS Limburg, een provinciaal advies- en projectbureau dat werkt aan duurzame verbinding van mensen en organisaties, met elkaar en met de samenleving.

Tijdens Jan’s  afscheidsdienst op 3 december 2015 werd gezegd dat Jan slechts 60 jaar oud mocht worden, maar dat men – al diens activiteiten in ogenschouw nemend – gerust kon stellen dat hij geleefd heeft als een 120-jarige.

Hij was natuurlijk ook een levensgenieter en trots op zijn vrouw Truus, die na ongeveer 30 dienstjaren de DA-drogisterij overnam van familie Cremers en de winkel in de Albert Heijn-passage een eigen gezicht gaf. Zijn zoon en schoondochter schonken hem een prachtig kleinkind.  Begin 2015 gingen Jan en Truus nog samen op vakantie in een van hun geliefde Oost-Aziatische landen. Maar ook tijdens deze vakanties voelde Jan zich geroepen om aan de kansarme kinderen ter plekke Engelse les te geven. Als het jezelf goed gaat dan moet je dat ook kunnen delen en zeer belangrijk: “Teach the children well.”

Alles ging hen zogezegd voor de wind.

In februari 2015 sloeg echter het noodlot toe en werd Jan geconfronteerd met een herseninfarct van zijn vrouw Truus. Ineens zag de wereld voor beiden er totaal anders uit. Dagelijks bezocht Jan na afloop van zijn vakbondswerk zijn vrouw in het revalidatiecentrum in Hoensbroek. Na thuiskomst was hij vaak nog tot diep in de nachtelijke uurtjes bezig met allerlei huishoudelijke beslommeringen. Toen Truus weer thuiskwam nam hij met de voor hem kenmerkende aanpak de zorg voor haar op zich.

Hoe onrechtvaardig en medogenloos het leven soms kan zijn, bleek uit de ongeneeslijke ziekte die zich bij Jan in augustus 2015 plotseling openbaarde. De prognose was zeer slecht, maar Jan bleef doorvechten tot bleek dat dit een ongelijke strijd was. Met name in deze periode bleek wat voor een bijzonder mens Jan was. Als je op bezoek ging, stelde hij je volledig op je gemak. Er werden zelfs grapjes gemaakt.  Het was uitermate indrukwekkend hoe hij zijn lot accepteerde en vooral bezig was om alles goed te regelen voor zijn vrouw en naasten uit zijn directe omgeving die hem zo dierbaar waren. Typisch Jan.

Wij bedanken Jan voor zijn inzet, betrokkenheid en de wijze waarop hij opkwam voor alle mensen die het om welke reden dan ook moeilijk hebben in onze samenleving.

Met verdriet hebben we afscheid moeten nemen. We gaan hem zeker missen.

Tot slot wil ik eindigen met een levenswijsheid die Jan aan ons allen wil meegeven:

“Heb je ooit van de gezegende berg gehoord?

Het is de hoogste berg van de wereld.

Als je de top bereikt,

koester je slechts één verlangen.

Af te dalen en te leven te midden van hen

die wonen in het diepste dal.

Daarom heet het de gezegende berg.”