Vluchtelingen, WIJ en ZIJ gedoe

Wie zijn wij en wie zijn zij?

In het openbaar vervoer, bij de supermarkt  in ons dorp, aan de koffietafel bij kennissen hoorde ik de laatste tijd vaak dezelfde geluiden:

Zij, de vluchtelingen uit verre landen, vormen een directe bedreiging voor ons pensioen, onze kinderen en kleinkinderen.  Ze worden gezien als “gelukszoekers”, die onze werkgelegenheid en huizen inpikken en “dragers” van enge ziektes.

Wij, als inwoners van een welvarend land, hebben dit land opgebouwd,  laten onze baby’s  tenminste inenten tegen allerlei besmettelijke ziekten en werken hard voor huis en haard.

Je kunt echter niet kiezen waar je geboren wordt op deze wereld en wat als je van huis en haard verdreven wordt om überhaupt te kunnen overleven. Door louter de andere kant uit te kijken los je het vluchtelingenprobleem  niet op. We moeten leren de wereld te omhelzen en respect te hebben voor elkaar. Natuurlijk baren bedreigingen uit terroristische hoek mij ook zorgen, maar zijn zij daar allemaal verantwoordelijk voor?

Hebben wij na de Tweede Oorlog ook niet geprofiteerd van het Marshallplan,  een ontwikkelingsplan dat door de Amerikanen werd aangeboden aan landen die in de Tweede Wereldoorlog ernstig hadden geleden? Hoe hadden wij ons land kunnen opbouwen zonder deze hulp van buitenaf?

Zijn zij niet degenen die nu gekweld worden door oorlogssituaties en aangewezen zijn op hulp?

Zochten wij ook niet ons geluk in landen als Canada, Amerika en Australië?

Hebben zij, de gastarbeiders uit de jaren zestig,  ons land niet mee opgebouwd?

Zijn wij het niet die zij  vaak uitbuiten?  Zij moeten vaak urenlang hard ploeteren voor weinig geld en zonder CAO, zodat wij goedkope kleding en schoeisel kunnen kopen en dragen.

Het is mijn stellige overtuiging dat zij een eerlijke kans verdienen, net zoals wij die in het verleden hebben gekregen.

Hardwerkende nieuwkomers die een veilige samenleving en thuisbasis willen opbouwen.

Gelukkig bereiken mij inmiddels steeds meer signalen van mensen uit ons dorp die het wij en zij gedoe net zo beu zijn als ik.

Volgende stap: bel eens aan bij je allochtone buurvrouw/buurman en drink samen een kopje koffie of thee en leer elkaar beter kennen!